Nieuwe verbond

Het nieuwe verbond (Hebreeuws: ברית חדשה, berīt chadasja; Grieks: διαθήκη καινή, diathḗkē kainḗ) betekent in het christendom de relatie tussen God en de christenen (naar Hebreeën 9:15-17). Over het algemeen wordt aangenomen dat dit verbond werd gesloten tijdens het Laatste Avondmaal, als onderdeel van de eucharistie (Lucas 22:20).^[1]

Het 'oude verbond' was het verbond tussen God en de Joden dat in de tijd van Mozes was gesloten, bekrachtigd door de Wet van Mozes.

Het Griekse woord diathḗkē werd in het Laatlatijn (vroege 14e eeuw) vertaald met testamentum, waardoor de termen Oude Testament en Nieuwe Testament ontstonden.^[2]

1. ↑ Why Are The Two Divisions Of The Bible Called The Old And New Testament? op web.ccbce.com
2. ↑ testament (n.) op etymonline.com